کربن: خبر بسیار تکان دهنده بود، قطعا تاریخ ایران این روز را به یاد خواهد داشت.
کربن:
یا از لهیب مکر حسودان به دور باش
یا مثل من بسوز و بساز و صبور باش
تا فرق روشنایی و ظلمت عیان شود
یکدم، به قدر هاله ی شبتاب، نور باش
فاضل_نظری
در خواب هایم هیچ نیست، خاموشی مطلق است و گهگاه کابوس هایی آشفته و گاه دهشتناک که روزی تمام توانم را با خود می برد.
خواب! خواب! خواب دوست داشتنی. معبری برای ساعتی فرار از من و ما. از تمام آشفتگی ها و غرق شدن در تاریکی خاموشی که نه صدایی در آن است و نه آوازی . البته اگر بخت یارم باشد و کابوها حمله ور نشوند.
خواب! خواب! دروازه کسالت!زمانی برای دهن دره های فراوان و گشاد و خیس شدن چشم ها از فشار خمیازه!
حتی وقتی از خواب می نویسم هم خوابم می گیرد، باقی بماند برای وقتی دیگر
كربن: دلم براي روزهاي كوهستان پر مي زند، هواي اين چند روز، حسابي دله من را هوايي كرده. زمستان را دوست دارم، زمستاني كه حالا رنگ واقعي به خود گرفته با مه و برف و يخ و سرما، و من عاشقانه دوستش دارم.
كربن:دستم مي لرزد، امروز زيادي آن كيف سنگين را با خود اين ور و آن ور كشيده ام اما خيالي نيست.سبك شدم، چنان سبك كه مي توانم پرواز كنم. فصل جديدي در راه است..
برای کسانی که می خواهند بدانند من چگونه دوده شدم: . اولین خمیازه را که لوکوموتیو کشید تا چشمانش را برای بیدار شدن باز کند از اعماق حلقوم دودکشش دوده ای با فشار به بیرون پرتاب شد او باقیمانده سوخت دیشب بود سیاه و کوچک دوده به راحتی همه جا می رفت و پنهان میشد دوده دوده بود.ولی این دوده من نبودم نه از حلقوم دودکش لوکوموتیو بیرون آمده ام ونه در دهان دودکش لوله بخاری ای گیر کرده ام !اصلا نمی دانم چگونه دوده شدم!5 ماه فکر کردم تا به این نتیجه رسیدم که من هم بعنوان یک دوده میتوانم وبلاگی داشته باشم تا حرف های ناگفته ام را در آن بنویسم البت هنوز هم نمی دانم از کجای مصایب دوران باید نوشت! و قلبم برای تمامی آنهایی که مصیبت دیده چرخ دورانند میسوزد و از سوراخ هایش دالانی باز میشود به اندازه یک دوده. راستی قلب من ساخته از مجموعه دوده هاست .مواظب باشید دست نزنید سیاه میشوید.