قصه من و طوبی
بالای سر طوبی نشسته ام. خودم این نام را بر او نهادم. بر روی سنگی کوچک و حقیر نوشته بود " آرامگاه ابدی مرحومه ناشناس الفاتحه" . یک سنگ کوچک ۴۰ در ۴۰ بود . درست انتهای قبرستان نزدیک کمربندی. اخرین قبری بود که وجود داشت . من هم بعد از ۴۰ دقیقه آنجا نشستن و تماشای ماشین ها سنگ قبر حقیر طوبی را دیدم. بی آنکه بدانم و یا بشناسم اش ۴۰ دقیقه همراه من بود . ساکت و آرام .
وارد قبرستان که شدم دیدم هفت هشت پسر بچه دبه های آب در دست، آهنگی از امید گذاشته اند و گاهی یکی از آنها شانه ای میلرزاند و به آدم هایی که می آیند می گوید آب بیاورم؟! آنهم درست در جایگاه شهدا و نماز میت که دو تا تابوت فلزی بی صاحب رها شده بود. فضای جدیدی بود در جایی که غیر لا اله الا الله و شیون نشنیده بودم و حالا پسربچه ها با تو محشری امید قری میدادند و شانه ای میلرزاندند. اما طوبی این گوشه دور از های و هوی آنور خوابیده بود . همین شد که ندیدمش. تمام حرف های مرا شنید. نمی دانم چقدر رازدار است اما خدا کند دهانش چفت و بند محکمی داشته باشد.
مردی ۶۰ ساله کمی آنطرفتر از طوبی نشسته بر گوری و اشک میریزد. خوش پوش و مرتب است اما انقد ارتفای قبر بغل دستی بالاست که بعید میدانم نه تنها آن مرد بلکه طوبی هیچ جا و هیچ کس دیگری در این گورستان را ببیند.
دو تا کاج اینور و آنور گور طوبی هست ولی سایه هیچ کدوم خیری برایش ندارد. حتی بعید می دانم فاتحه رهگذران ماشین های اینور و آنور هم نصیب طوبی شود بس که گورش جای پرتی است.
اما اگر صدای ماشین ها را نادیده بگیریم قطعا اینجا صدای هیچ شیونی خواب آرام طوبی را آشفته نخواهد کردو منظره زیبای درختان آنسوی کمربندی هر طلوع و غروب آرامشی شیرین به جانش خواهد ریخت.
کربن: این نوشته خیلی قدیمیست. ثبت موقت بود گفتم دوده را بروز کنم منتشرش کردم. پر از ایراد است اما حس لحظه است. همانقد آشفته که بود.
کربن: چندین ماه بود وبلاگم را ندیده بود، امروز که وارد شدم دیدم یک مادر به خطایی فحش نوشته ،دوده ۱۳ ساله شد و در این مدت این اولین باریست که فحش می خورم در وبلاگم. متاسفانه فرد بیمار مونثی این روزها در حسرت خوشی های کوچک من است. مشکل روحی دارد. بیایید برای شفای تمام بیماران روحی دعا کنیم.
برای کسانی که می خواهند بدانند من چگونه دوده شدم: . اولین خمیازه را که لوکوموتیو کشید تا چشمانش را برای بیدار شدن باز کند از اعماق حلقوم دودکشش دوده ای با فشار به بیرون پرتاب شد او باقیمانده سوخت دیشب بود سیاه و کوچک دوده به راحتی همه جا می رفت و پنهان میشد دوده دوده بود.ولی این دوده من نبودم نه از حلقوم دودکش لوکوموتیو بیرون آمده ام ونه در دهان دودکش لوله بخاری ای گیر کرده ام !اصلا نمی دانم چگونه دوده شدم!5 ماه فکر کردم تا به این نتیجه رسیدم که من هم بعنوان یک دوده میتوانم وبلاگی داشته باشم تا حرف های ناگفته ام را در آن بنویسم البت هنوز هم نمی دانم از کجای مصایب دوران باید نوشت! و قلبم برای تمامی آنهایی که مصیبت دیده چرخ دورانند میسوزد و از سوراخ هایش دالانی باز میشود به اندازه یک دوده. راستی قلب من ساخته از مجموعه دوده هاست .مواظب باشید دست نزنید سیاه میشوید.